چکیده:
امروزه, نظریه توسعه پایدار شهری مورد توافق همگان است. بخش مهمی از توسعه پایدار شهری متعلق به مناطق مسی است. شهر اهواز نیز همچون سایر شهرهای کشورمان از بد مسکنی رنج می برد. این مشکل در شهر اهواز بسیار حادتر است چرا که شرایط سخت اقلیمی شهر اهواز حتی با شهرهایی همچون بوشهر و بندرعباس نیز قابل مقایسه نیست. اگر گونه آپارتمانی حاکم شده بر شهرهای ایران تا حدودی با شرایط اقلیمی شهر شهرهای نیمه کویری کشورمان همچون تهران, اصفهان و… مناسب باشد, ولی بدون شک برای شهری با اقلیم اهواز مناسب نیست. همچنین این گونه ساختمانی هیچ نسبت و ارتباطی با طبیعت ندارد به خصوص در شهری همچون اهواز که از نظر پوشش گیاهی و دسترسی به آب شیرین و خاک مناسب دارای پتانسیل های نهفته و آشکار بسیاری است. رساله حاضر در این تلاش بوده است تا با نگرشی تحلیلی به کلیه مبنای مسکن- از اقلیم تا فلسفه معماری- روشی برای دست یابی به الگویی از مسکن پایدار که متناسب با اقلیم و جغرافیای شهر اهواز باشد ارائه کند. رساله طی فصلهای زیر به بررسی موضوع و نتیجه گیری می پردازد:
بخش یکم, مطالعات عمومی, شامل:
فصل اول: شناخت عمومی شهر اهواز
فصل دوم: بررسی ساختار کالبدی شهر اهواز
فصل سوم: اقلیم و پوشش گیاهی
بخش دوم, مطالعات نظری , شامل:
فصل چهارم: معیارهای و شاخص های شکل گیری مسکن
فصل پنجم: مبانی نظری معماری
بخش سوم, طراحی معماری, شامل
فصل ششم: بررسی نمونه های موجود در شهر اهواز
فصل هفتم: معرفی طرح
حاصل طراحی, مجموعه ای است مسی که بر اساس محدودیت ها و پتانسیل های بومی منطقه و با توجه به اصول طراحی محله مسی شکل گرفته و تلاش شده است تا واحدهای مسی ارتباط مناسبی با طبیعت و بوم منطقه برقرار کند.
درباره این سایت